در ازل بود كه خون از جگرم كام گرفت            بــارش ابــر ز چـشـم تــرم الهــام گرفت

آه از نــاحــیــۀ حــنـجــر من پــیــدا شــد            نــوح از نــوحۀ من بود چنین نـام گرفت

روزگاری است فقط خواب و خوراكم گریه است            ســر و ســامــان مرا بــازی ایــام گرفت

سی چهل سال دلم سوخت؛دلم سوخت؛ولی            خبــر حــرمــلـه آمد كــمــی آرام گـرفت

كربلا؛عمۀ من گفت؛ فـقـط زیبـایی است            دل ما بـیـشـتـر از غــائـلــۀ شــام گـرفت

آی مــردم بـنـویـسـیـد به تــاریخ دمـشـق            زهر...نه، جان مرا سنگ لب بام گرفت

پشت دروازۀ ســاعــات مــرا دار زدنــد            و یهودی به ســرم چــوبۀ اعــدام گـرفت

چشمش افتاد به ما پیر زنی، از حرصش            كاروان را وسط كـوچه به دشنــام گرفت

گوشـواره، زر و خـلخال، لباس، انگشتر            هركسی سهمیه ای زین همه اقلام گرفت

چشم نامحرم و اظهار كنیزی كه گـذشت            كار با ظرف می و چوب، سرانجام گرفت

خیزران خواست بگیرد جلوی قــرآن را            قیـصـر روم ولی مـسـلك اســلام گـرفت